بررسی کیفیت آب کانال های روباز دشت سیستان در دوره های خشکسالی و ترسالی

وجود منابع آب سالم پیش نیاز ضروری و اساسی برای حفظ محیط زیست، رشد، توسعه اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی کشورها می باشد. همچنین کمیت و کیفیت کلی، یکی از پایه های اصلی توسعه پایدار به شمار می روند. دشت سیستان منطقه ای خشک و کم آب می باشد. کشاورزی در بین مردم این خطه سابقه طولانی دارد. عمده ترین منبع تامین آب دشت سیستان رودخانه سیستان است. این رودخانه شاخه ای منشعب از رودخانه هیرمند است. در این تحقیق، کیفیت کانال های رو باز در سال های ترسالی و خشکسالی در یک دوره ی 20 ساله در 10 ایستگاه مورد بررسی قرار گرفت. شاخص های مورد ارزیابی بر اساس استانداردهای جهانی از جمله نمودار ویل کاکس و شولر می باشد. بررسی کیفیت شیمیایی آب رودخانه سیستان نشان می دهد که آب این رودخانه از نظر کشاورزی محدودیت آنچنانی نداشته و تقریبا قبال قبول است. نمودار ویل کاکس نشان می دهد که نمونه ها در اکثر ایستگاه ها در کلاس کمی شور c2s1 قرار گرفته و برای کشاورزی تقریباً مناسب می باشد. در بررسی کیفیت شیمیایی آب رودخانه سیستان در ایستگاه های هیدرومتری مشاهده می کنیم که روی هم رفته کیفیت شیمیایی آب این رودخانه از جنبه های گوناگون کیفیت نسبتاً مطلوبی داشته و با احتیاط و رعایت اصول بهداشتی لازم می توان جهت استفاده های گوناگون از آن بهره برداری نمود. علاوه براین، روند تغییرات پارامترهای کیفی در دو دوره ی مورد مطالعه نشان دهنده ی تاثیر سوء خشکسالی بر کیفیت آب رودخانه های دشت بوده است.